INTERRELACIÓNS METABÓLICAS EN ESTADO DE XAXÚN PROLONGADO

O intestino delgado non aporta nutrintes e

ademais comeza a sufrir porque non ten combustible .

Nesta situación, o fígado traballa ( forzadamente) de forma exhaustiva para que se cause o menor dano posible nas células periféricas.

Os niveis de glicosa en sangue diminúen,

polo que as células alfa do páncreas seguen

sintetizando glucagón para activar os procesos necesarios para que o nive de glicosa aumente.
O glicóxeno degrádase a glicosa pero ésta gástase de forma rápida.
As grasas almacenadas descompóñense en glicerol e ácidos grasos.
O glicerol vai ao fígado (gluconeoxénese) e os ácidos grasos van ao tecido muscular a través da albúmina ou ao fígado.
Os ácido sgrasos non poden chegar ao cerebro porque non poden atravesar a barreira hematoencefálica.
Os ácidos grasos que van ao fígado betaoxídanse a Acetil-CoA. O excedente deste último emprégase para a fabricación de corpos cetónicos.
Os corpos cetónicos poden chegar ao cerebro de modo que se reduce a necesidade de glicosa para o cerebro.
O mesmo ocorre en outros tecidos como o tecido muscular.
O músculo esquelético proporciona proteínas e aminoácidos para a síntese de glicosa. A degradación de proteínas realízase de forma lenta. Os aminoácidos que se obteñen son preferentemente en forma de alanina e glutamina.
A alanina vai ao fígado donde se transamina a piruvaoe sofre gluconeoxénese.
A glutamina desplázase polo sangue ata as células da mucosa intestinal proporcionándolle enerxía.Degrádase parcialmente a a alanina que ingresa no tecido hepático e polo cal obteráse piruvato para a gluconeoxénese.
O aporte de proteínas musculares contitúe un despilfarro enerxético e ten o efecto indesexable de desgastar ao músculo e de debilitar ao individuo en xaxún .